Quo Vadis Ministrze Sikorski?

Fakt odejścia ministra spraw zagranicznych, odejścia, któremu sprzyjała Kancelaria Prezydenta, jest ratowaniem tego, co się jeszcze da. Jednocześnie to ciche przyznanie wewnątrz elit politycznych, że jego model uprawiania polityki, zwłaszcza polityki wschodniej, po prostu się wyczerpał - mówił w wywiadzie dr Rafał Chwedoruk z UW.

Czy będzie to dla niego awans, czy degradacja? - Po trosze będzie to i to - przyznaje politolog. Degradacja o tyle, że jako minister ma dużo więcej realnej władzy, jako marszałek dysponuje władzą właściwie w sferze symbolicznej. Gdyby to był jakiś inny polityk, to można by się zastanawiać, czy nie jest to wyłącznie degradacja i odebranie mu realnej władzy, natomiast w przypadku Sikorskiego można też mówić o ewidentnie pozytywnym elemencie - zaznaczył Chwedoruk.

Politolog ocenił, że jako minister spraw zagranicznych Sikorski nie zdołał zupełnie zatrzeć negatywnego stereotypu, który towarzyszy mu od lat 90., "stereotypu człowieka młodego, nie zawsze odpowiedzialnego, który gospodaruje swoim słowem mało oszczędnie i nie zawsze mądrze". Politolog zaznaczył też, że funkcja marszałka mogłaby być szansą dla Sikorskiego, żeby ten wizerunek zmienić. - Mogłaby mu pozwolić uzupełnić jego główny deficyt - deficyt autorytetu poważnego polityka.

Nie ukrywam, że od pewnego czasu kibicuję Sikorskiemu. Wydaje się, że w ostatnich latach mocną promocją dla niego był udział w POwskich prawyborach na prezydenckiego kandydata i całkiem dobrze sprawowana przez niego w ostatnich latach funkcja Ministra Spraw Zagranicznych.

Tak podsumowując:

Co do polityki wobec Rosji – tu cała Europa była naiwna i cała Europa dała się oszukać Putlerowi. Więc trudno tu mieć pretensje do Sikorskiego. Wciąż uważam, że próba przełomu w polityce z Rosją wykonana za czasów Sikorskiego miała sens. Trzeba było spróbować żeby nie mieć do siebie pretensji, że zaprzepaściliśmy szanse na ucywilizowanie Rosji.

Co do polityki środkowo-wschodniej – tu jest kompletna porażka. Nie wiem czy można było cokolwiek lepszego osiągnąć bo koniunktura na dobrą współpracę z Bałtyką, Gruzją, Ukrainą itp. już dawno się skończyła.

Co do polityki zachodniej – niewątpliwy sukces w postaci znacznej poprawy stosunków z Niemcami, której owoce możemy teraz widzieć. Mimo lepszych i gorszych momentów także naprawdę niezłe stosunki z Francją i Wielką Brytanią. Warto zauważyć, że sukcesy w tym obszarze zawdzięczamy przede wszystkim spójności drużyny Prezydent-Premier-MSZ czego niestety przed 2010 rokiem nie mieliśmy.

Końcówkę jego działalności jako Ministra Spraw Zagranicznych trudno określić jako udaną. Afera podsłuchowa i lekki blamaż z Amerykanami, wycięcie z negocjacji z Rosją można traktować jako porażkę. Być może jako polityk ostry i wyrazisty okazał się zbyt trudnym partnerem na czas wojny.

Głównym moim rozczarowaniem gdy chodzi o Sikorskiego jest fakt, że tak wolno dojrzewa do pozycji i roli, które w polityce polskiej i światowej mógłby osiągać. Miałem nadzieję, że ma szansę na objęcie w najbliższych latach teki Premiera, funkcji szefa PO, lub jakiejś ważnej pozycji w strukturach NATO czy UE. Wciąż uważam go za polityka perspektywicznego, któremu jednak za bardzo brakuje wyczucia i politycznego sprytu. Ciekaw jestem jak sobie dalej będzie radził.